 |
COLUMN 7
Nooit goed door Marc Bijl
Het is nooit goed zo lijkt het.
Als er in de Tubelight staat dat Rotterdam Culturele Hoofdstad zo rustig verloopt wordt daarmee niets positiefs bedoeld. Dat de trams hier normaal rijden en dat je overal je auto kwijt kunt is kennelijk een teken dat de kunst hier ver te zoeken is.
Het is hier te rustig. Dat is niet goed volgens kenners want het moet hier bruisen van de activiteiten. Het is toch Culturele Hoofdstad?
Trams moeten afgeladen zitten, op de Coolsingel moet je over de hoofden kunnen lopen. Jankende kinderen zeurend om een magenta of cyaan-gekleurde ballon van R2001.
De winkelstraten moeten zwanger zijn van vrolijkheid en vertier, een lange rij moet zich vormen voor Museum Boijmans van Beuningen. De Kunsthal? Geen kaart meer te krijgen. Wereldsmaken? Een gekkehuis! Young@rotterdam ? Een aardverschuiving voor eenieder die erbij was. Het openbare leven wordt hierdoor totaal lamgelegd. Geen trein vertrekt of komt nog aan in Rotterdam.
De politie roept de hulp in van het leger, maar de dronken, lallende cultuursnuivers laten zich niet vangen. Ze springen massaal in de Westersingel. Wottewdam lalalalatweeduizendeeeeeeeeeeeeeeeeeen!! lalala.
Volgend weekeinde weer een slopend programma; niet alleen Bert van Meggelen is overspannen. Het moet een feest zijn.
Waar komt die gedachte vandaan? Dat kunst in de stad doordrenkt moet zijn.
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar zeg het toch: Amsterdam. Dat zelfgenoegzame handelsdorpje met zoveel historische ballast dat het wel een openluchtmuseum lijkt.
Het stadje levert niet alleen de organisatoren voor culturele hoofdstad Rotterdam maar ook zijn criticasters. Ze leven daar in een constante roes van culturele en kunstzinnige party's en openingen. Daar is het altijd culturele hoofdstad.
In Amsterdam is men dol op massabijeenkomsten en toeristen, en het is eigenlijk niet te verklaren waarom .
Elk jaar weer hetzelfde ritueel. Eerst vindt men het leuk, maar na een paar van die bijeenkomsten (koninginnendag, dodenherdenking, bevrijdingsfestival) begint het geklaag over de onleefbare situaties. Daarna moet het meeste nog komen.
Ik ken mensen die er net wonen en nu al klagen over de toeristen en de vele festiviteiten! Ik ken ook mensen die er hun linkerarm voor over hebben om in Amsterdam te wonen, om erover mee te kunnen praten (op een terras aan zo'n gracht) En dat echt met het idee dat je op cultureel gebied er beter carrière kunt maken. Een gotspe natuurlijk want dat zou betekenen dat de beste kunstenaars van Nederland in Amsterdam wonen. Zou de Tubelight dat soms denken?
Het is meer de attitude van; "ik zit er tot over mijn oren in, er is geen ontkomen meer aan" die men nu ook op Rotterdam wil plakken. Probleem is alleen dat het hier op rolletjes gaat en er nauwelijks landelijk nieuws mee wordt gehaald. Niemand zit er tot over zijn oren in. Dat is misschien ook niet goed, maar gaat kunst over nieuwswaarde en massapubliek?
Er worden hier inderdaad geen massale feesten gevierd, geen grachten met hossende homo's en Duitse, Amerikaanse en Engelse jongeren die door de hoerenbuurt zwerven.
Er spelen andere zaken in Rotterdam, het is een andere stad (hmm, goede slogan). Het is zeker niet "vele steden" zoals men ons wil doen geloven. Het gaat in mijn ogen erg goed met Rotterdam Culturele Hoofdstad. Ik vind het wel best zo. Ik krijg het eerlijk gezegd niet voor elkaar om alle dingen te zien die ik wil zien. En dat nog buiten het R2001 programma
om. Rustig aan dan breekt het lijntje niet.
Af en toe ga ik naar dat pretpark in Noordholland. Op een doordeweekse dag als het een beetje miezert is Amsterdam echt mooi. We pikken de drie interessantste galeries eruit en eten lekker bio-vegetarisch in de Bolhoed op de Prinsengracht. Even een opening meepakken en omver gereden worden door een leerling tejatervormgeefster op een omafiets. Mijn vrouw blijft met haar schoentjes vastzitten in de kinderkopjes en ik rook een sigaar. Gauw weer naar ons huis in Rotterdam-West waar de hele Middenlandstraat en Vierambachtstraat compleet overhoop ligt.
Maar gelukkig wordt er nooit wat gevierd in deze straten.
Marc Bijl
|

|
|